در ماه‌های آخر‌۲۰۲۰ و در سال‌۲۰۲۱ هم سینماگران برای طرفداران فیلم‌های ترسناک، تعداد زیادی فیلم‌های هول‌انگیز و ترسناک تدارک دیده‌اند که درصورت کاهش شیوع کرونا در تاریخ‌های تعیین‌شده اکران می‌شوند. از جمله این فیلم‌ها می‌توان به «یک مکان آرام‌۲» و «کندی‌من» اشاره کرد. در این مطلب به تعدادی از فیلم‌های ترسناکی که قرار است در سال‌۲۰۲۱ انتشار یابند، اشاره می‌کنیم.

جنگ داخلی 

«جنگ داخلی» فیلمی ترسناک با درونمایه‌های نژادی است که به جای سینما از ۱۸ سپتامبر‌۲۰۲۰ در شبکه «وی‌او‌دی» (VOD) انتشار یافت. جرارد بوش و کریستوفر رنز این فیلم را کارگردانی کرده‌اند.

جانل مونائه در این فیلم در نقش زنی نویسنده ایفای نقش می‌کند که در قرن نوزدهم به‌عنوان برده، روی یک مزرعه در جنوب آمریکا کار می‌کند. این فیلم تا‌کنون با واکنش‌های متفاوتی از سوی منتقدان مواجه شده است.

«مرد خالی» ۴ دسامبر ۲۰۲۰

ما هنوز نمی‌دانیم چه فیلمی در سال ۲۰۲۰ ملقب به ترسناک‌ترین فیلم خواهد شد. «مرد خالی» یکی از فیلم‌های مطرح امسال است که انتظار می‌رود در ۴ دسامبر سال‌جاری در سینما‌ها اکران شود. مرد خالی، یک فیلم ماورا‌ءالطبیعی ترسناک است که توسط دیوید پریور با اقتباس از کتاب «مرد خالی» نوشته کالن بان و وانسا آر دل‌ری ساخته شده است.

در این فیلم داستان یک مأمور پلیس سابق روایت می‌شود که پیش‌تر شاهد قتل زن و فرزندش بوده و اکنون در پی یافتن دختری ناپدید‌شده است. او حین جست‌وجو برای یافتن این دختر، به گروهی مخفی بر‌می‌خورد که درصدد احضار موجودی ماورا الطبیعی هستند.

اتاق فرار ۲

این فیلم در دنباله داستان فیلم «اتاق فرار» (۲۰۱۹) ساخته شده که با بودجه ۹ میلیون دلاری، ۵۵ میلیون دلار فروش کرده بود. در فیلم اتاق فرار، از بازیگران جوان استفاده شده بود.

موضوع آن نیز پیدا‌کردن راهکاری برای گریز از یک اتاق فرار لعنتی بود. تیلور راسل بازیگر فیلم «بریک اوت» و لوگان میلر در کنار ایزابل فورمن بازیگر فیلم «یتیم» و هالند رودن، در فیلم «اتاق فرار ۲» بازی می‌کنند. درباره موضوع داستان این فیلم هنوز چیزی فاش نشده است.

یک مکان آرام، قسمت ۲

این فیلم که دنباله فیلم «یک مکان آرام» است نیز یکی از بزرگ‌ترین فیلم‌های ترسناکی است که در سال‌۲۰۲۱ در سالن‌های سینما نمایش داده خواهد شد، نگارش فیلمنامه و کارگردانی یک مکان آرام، قسمت ۲ را نیز جان کراسینسکی به‌عهده دارد. بازیگران این فیلم نیز امیلی بلانت، میلیسنت سیموندز و نواه ژوپ هستند.

موضوع این فیلم درباره خانواده «آبوت» است که در دنیایی مملو از هیولا‌های شکارچی و احساساتی زندگی می‌کنند. در این فیلم خانواده آبوت، بازماندگان دیگری از نوع انسان را نیز در این دنیای احاطه‌شده توسط هیولا‌ها پیدا می‌کنند. این فیلم در حالی روانه بازار می‌شود که فیلم اول «یک مکان آرام» در سال‌۲۰۱۸ با بودجه ۱۷ میلیون دلاری در نهایت به موفقیت بزرگی رسید و ۳۴۰ میلیون دلار فروش کرد.

‌شب گذشته در سوهو

«شب گذشته در سوهو» را ادگار رایت، کارگردان باسابقه در عرصه فیلم‌های ترسناک، کارگردانی کرده است. او با فیلم‌های «شان مردگان»، «بیبی راننده» و «سکات پلیگریم در برابر دنیا» در ژانر فیلم‌های ترسناک، جنایی و هیجان‌انگیز به شهرت رسیده است.

شب گذشته در سوهو، اما نخستین فیلم تماما ترسناک ادگار رایت، این کارگردان بریتانیایی است. حوادث این فیلم در لندن دهه ۱۹۶۰ و لندن امروزی رخ می‌دهند. در این فیلم آنیا تیلور جوی، توماسین مک‌انزی بازیگر فیلم «خرگوش جوجو» و ترنس استمپ بازی می‌کنند.

مارپیچ  (از سری فیلم‌های اره)

«مارپیچ» فیلم ترسناک آمریکایی است که قرار است در ۲۱‌ماه مه‌۲۰۲۱ توسط کمپانی لاینزگیت در آمریکا روانه بازار شود. این فیلم از آخرین سری فیلم‌های ترسناک «اره» است. دارن لین بوسمن این فیلم را کارگردانی کرده و کریس راک و ساموئل ال‌جکسون (کارگردان مشهور سینمای آمریکا) نیز در آن به ایفای نقش می‌پردازند.

داستان این فیلم درباره ۲ کارآگاه به نام‌های ازکل زک (با بازی کریس راک) و ویلیام شنک (مکس مینگلا که در سریال سرگذشت ندیمه نیز بازی کرده بود)، است که تحت نظارت یک پلیس کهنه‌کار (با بازی ساموئل ال‌جکسون) مسئول انجام تحقیقات روی قتل‌های خشن و بیرحمانه‌ای هستند که در گذشته در شهرشان رخ داده بود.

هالووین می‌کشد

فیلم «هالووین می‌کشد» از سری فیلم‌های ترسناک «هالووین» به کارگردانی دیوید گوردون‌گرین است. این فیلم به‌احتمال زیاد در ۱۵ اکتبر ۲۰۲۱ اکران می‌شود. پیش‌تر این فیلم قرار بود در ۱۵ اکتبر سال ۲۰۲۰ روی پرده سینما برود که تاریخ اکران آن به‌دلیل شیوع ویروس کرونا یک سال به تعویق افتاد.

در این فیلم جیمی لی‌کورتیس در نقش لوری استرود، تنها بازمانده داستان فیلم هالووین (۱۹۷۸)، ایفای نقش می‌کند. او از افسردگی و اختلال روانی ناشی از حوادث داستان فیلم هالووین رنج می‌برد. فیلم «هالووین به پایان می‌رسد» نیز آخرین فیلم از سه‌گانه فیلم‌های اخیر هالووین است که قرار است در ۱۴ اکتبر ۲۰۲۲ اکران شود.

‌کندی‌من

فیلم «کندی من» به کاگردانی نیا دا کاستا، از مهم‌ترین و بزرگ‌ترین فیلم‌های ترسناک سال‌۲۰۲۰ است که قرار بود در تابستان سال‌جاری اکران شود، اما به‌دلیل اوج‌گیری شیوع کرونا، تاریخ اکران آن تا اکتبر ۲۰۲۱ به تعویق افتاد و اکنون نیز براساس تازه‌ترین اخبار قرار است در سال‌۲۰۲۱ اکران شود.

داستان این فیلم درباره روحی شیطانی به نام کندی‌من است که توسط یک دانشجو به این دنیا احضار می‌شود. او یک روح قاتل است که بعد از یک‌سری اتفاقات، یکی از دست‌هایش قطع شده و به جای آن یک قلاب دارد.

در ماه‌های آخر‌۲۰۲۰ و در سال‌۲۰۲۱ هم سینماگران برای طرفداران فیلم‌های ترسناک، تعداد زیادی فیلم‌های هول‌انگیز و ترسناک تدارک دیده‌اند که درصورت کاهش شیوع کرونا در تاریخ‌های تعیین‌شده اکران می‌شوند.

آمبرتو دِ/Umberto D

«ویتوریو دسیکا» کارگردان فیلم «دزد دوچرخه» به عنوان یکی از بزرگان سینمای نئورئالیسم جهان است. «امبرتود» یکی از فیلم‌های کمتر دیده شده او، روایتی است از زندگی پیرمردی بازنشسته و مستاجر که پس از اینکه از عهده‌ی تامین اجاره اطاق بر نمی‌آید از خانه بیرون انداخته می‌شود.

ویژگی‌های زیادی وجود دارند که موجب شده فیلم، با گذشت چندین دهه همچنان درخشان بماند. توجه دقیق به جزییات، عدم قصه پردازی و دوری جستن از کشمکش‌های داستانی از جمله‌ی این موارد مهم اند.

روکو و برادارنش/ Rocco and His Brothers

فیلم «روکو و برادرانش» به کارگردانی فیلمساز شهیر ایتالیایی «ویسکونتی» است. چهار برادر روستایی که به تازگی پدر خود را از دست داده اند به همراه مادر خود برای پیدا کردن کار به شهر میلان می‌روند. جایی که برادر بزرگترشان هم اکنون در آنجا مشغول کار است و تصمیم دارد با دختر مورد نظر خود ازدواج کند.

«روکو و برادرانش» در نگاه اول، خیلی راحت می‌تواند فیلمی نئورئالیستی به‌نظر برسد؛ آن هم در سال‌هایی که نئورئالیسم نفس‌های آخر را می‌کشید. اما «روکو و برادرانش»، بیشتر حاوی دغدغه‌های فلسفی «ویسکونتی» است و به‌جز موضوع و لوکیشن‌ها و بستر اجتماعی که نئورئالیسم را تداعی می‌کند، دیگر مؤلفه‌های این مکتب غایب‌اند.

جاده/La Strada

کمتر کسی پیدا می‌شود که سینمای ایتالیا را پیگیری کرده و آثار شاخص «فدریکو فلینی» کارگردان پرآوازه و توانمند و البته مؤلف ایتالیا را ندیده باشد. زامپانو که با نمایش سیار زورمندی‌هایش روزگار می‌گذراند، جلسومینا‌ی معصوم و ابله‌نما را می‌خرد تا در نمایش‌هایش دستیار او باشد..

«فلینی» در ساخت این فیلم از تجربیات دوران کودکی‌اش بهره گرفته و بخش‌هایی از آن به زندگی فقیرانه‌اش شباهت دارد و شاید به همین دلیل بیش از حد نزدیک به واقعیت‌های تلخی است که در آثار مشابه در آن دوران، کمتر مورد توجه قرار می‌گرفت.

شب /La Notte

«شب» فیلم میانی در سه‌گانه‌یی از «آنتونیونی» است که با «ماجرا» شروع و با «کسوف» تمام می‌شود. نویسنده جوانی به نام جووانی و همسرش لیدیا احساس می‌کنند که پایان دوره عشقی که برای یکدیگر داشته‌اند رسیده اسـت، امـا از ابراز این حقیقت اجتناب مـی کنند.

درهم‌ریختگی پیوند‌های عاطفی و تنهایی‌های عمیق جهان سینمایی را شاید بتوان مشخص‌ترین ویژگی آثار «آنتونیونی» دانست؛ از این رو او را یکی از متفاوت‌ترین روایتگران تنهایی انسان‌ها به این سبک و سیاق است. «شب» در یازدهمین جشنواره فیلم برلین برنده جایزه خرس طلایی و نیز برنده جایزه دیوید دی دوناتلو برای بهترین کارگردان شد.

  استرامبولی/ Stromboli

«روبرتو روسلینی» از بزرگترین و برجسته‌ترین فیلمسازان سینمای ایتالیا به شمار می‌آید که به جهت تاثیرگذاری و ایجاد جریان نوین در سینمای ایتالیا لقب «پدرخوانده موج نوی سینما ایتالیا» به وی اعطا شد. «روسلینی» با «اینگرید برگمن» بازیگر مشهور هالیوود، فیلم «استرامبولی، سرزمین خدا» را ساخت.

فیلم داستان کارین زنی فراری از لیتوانی است که همسر ماهی‌گیر ایتالیایی بی‌نوایی می‌شود تا از زندانی شدن در یک اردوگاه بگریزد، اما خود را در تله استرامبولی یک جزیره دورافتاده آتش‌فشانی می‌یابد.

زندگی زیباست / Life Is Beautiful

«زندگی زیباست» یکی از مهمترین آثار کمدی و ضد جنگ تاریخ سینما محسوب می‌شود که «روبرتو بنینی» در سال ۱۹۹۷ آن را روانه سینما کرد. داستان فیلم درباره مرد یهودی سرخوشی به نام گوئیدو  است که به شهر می‌آید تا زندگی جدیدی را تجربه کند. او در این شهر با زنی به نام دورا  آشنا می‌شود

فیلم «زندگی زیباست» معمولاً به‌عنوان یک فیلم کمدی شناخته می‌شود، اما تنها بخشی از قسمت اول فیلم دارای تم کمدی ا‌ست و بعد از آن ماجرای فیلم به وضعیت یهودیان در جنگ جهانی و رفتار‌های خصمانه‌ی نازی‌ها با آن‌ها کشیده می‌شود.

 یک روز بخصوص /Una giornata particolare

«اتوره اسکولا» یکی از بهتری فیلم‌های سینمای ایتالیا یعنی «یک روز بخصوص» را جلوی دوربین برد و برای این فیلم موفق به دریافت بهترین فیلم غیرانگلیسی‌زبان گلدن‌گلوب سال ۱۹۷۸ و جوایز متعددی در سایر جشنواره‌های سینمایی شد. فیلم روایتگر یک روز رابطه ظریف و پنهانی یک روزنامه‌نگار مخالف رژیم فاشیستی و زنی ساده و خانه‌دار است.

این فیلم رژیم فاشیست ایتالیا در آن زمان را از نظرگاهی تازه مورد انتقاد قرار می‌دهد. این فیلم اثری عشقی با زمینه‌های سیاسی به شمار می‌رود.

مجموعه تئاتر شهر با یک سالن در همان ۷ بهمن ۱۳۵۱ با حضور شاه و همسرش و اجرای نمایش «باغ آلبالو»‌ی چخوف با ترجمه سیمین دانشور و به کارگردانی آربی آوانسیان و بازی گروه بازیگران شهر به‌طور رسمی افتتاح شد.

باغ آلبالو آنطور که آربی آوانسیان چند سال پیش در گفت‌وگویی اشاره کرد، نمایش آماده‌ای بود که پیش از این به‌صورت بسیار متفاوت و مدرن در مجموعه باغ فردوس که در آن زمان در دست وزارت فرهنگ و هنر بود به اجرا رسید. بازیگران این نمایش از شاخص‌ترین بازیگران تئاتر آن زمان و از اعضای کارگاه نمایش بودند. نقش رانوسکیا را فهیمه راستکار بازی می‌کرد و سوسن تسلیمی (آنیا)، پرویز پورحسینی (ترومیوف)، داریوش فرهنگ (گایف)، مهدی هاشمی (فیرز) و مهوش افشارنیا (دونیاشا) دیگر بازیگران آن بودند.

داستان این ساختمان استوانه‌ای و زمین آن در چهارراه ولیعصر فعلی، پیش‌تر از به زمین‌خوردن کلنگ آن و طراحی‌اش توسط علی‌سردارافخمی آغاز شد. پس از آنکه به دستور رضاخان، خندق شمالی شهر پر شد و خیابان انقلاب فعلی مورد استفاده قرار گرفت، در این زمین کافه‌ای به نام شهرداری ساختند. از کافه شهرداری فقط چند عکس سیاه و سفید بی‌کیفیت و ماجرا‌هایی که فروغ فرخزاد در خاطراتش گفته، باقی مانده است و بس. کافه‌ای که در تهران رو به گسترش بود، خیلی زود از رونق افتاد و شهرداری پایتخت به این تصمیم رسید که آن را تخریب کند و جایش یک هتل بزرگ بسازد. با توجه به اختلافات حقوقی بین شهرداری و کسانی که بخش‌های کافه شهرداری را تصاحب کرده بودند، ساخت هتل منتفی شد و این کافه چند سالی متروک ماند.

ازسوی دیگر پس از افتتاح تئاتر سنگلج، هنرمندان سبک‌های دیگر تئاتر هم خواستار سالن‌های نمایش دیگری در تهران شدند. این نکته‌ای است که در خبر افتتاح تئاتر شهر، در همان نسخه یادشده روزنامه اطلاعات هم به آن اشاره شده است؛ «ضرورت بنای تئاتر شهر که هم‌اکنون بزرگ‌ترین سالن نمایش است از مدت‌ها قبل احساس می‌شد. پس از تالار ۲۵ شهریور (سنگلج) که تا‌کنون به اجرای نمایشنامه‌های ایرانی اختصاص یافته است و تالار موزه که کمتر از آن استفاده می‌شود، تئاتر شهر به جهت ظرفیت و موقعیت محلی می‌تواند برای شهر بزرگ تهران یک سالن ارزشمند باشد.»

ایده ساخت تئاتر شهر در سال۴۶ جدی شد و سازمان رادیو و تلویزیون ملی ساخت آن را به‌عهده گرفت. این سازمان با شهرداری برای ساخت این سالن در محل کافه شهرداری که درست در مرکز تهران و نزدیک دانشگاه تهران بود به تفاهم رسیدند. به اعتقاد نویسنده روزنامه اطلاعات؛ «انتخاب محل کافه شهرداری سابق برای بنای تئاتر شهر با امکاناتی که برای آسایش بیننده تئاتر فراهم شده است، چه از نظر مکان و چه از نظر موقعیت تئاتر که در مسیر عامه مردم است، بی‌مطالعه و اندیشه قبلی بوده است.»

کار طراحی این سالن را به علی‌سردار افخمی سپردند و با نظارت بیژن انصاری ساخت آن آغاز شد. علی‌سردار افخمی یکی از مهندسان نوگرای دهه ۴۰ بود. معماران نئوکلاسیک آن زمان در طراحی ساختمان، از آثار معماری ایرانی بهره می‌گرفتند. سردار افخمی هم با تلفیق برج طغرل و معماری ایلخانی و ستون‌های قرینه تخت‌جمشید، نمای بیرونی سالن تئاترشهر را طراحی کرد و در این بین نیم‌نگاهی هم به معماری پانتئون و کولوسئوم رومی داشت.

مساحت بستر طرح بنای تئاتر شهر ۳۰۰۰ مترمربع و مساحت زیربنای آن ۵۶۰۰ مترمربع است. با توجه به پلان دایره‌ای شکل این بنا، قطر تقریبی بدنه آن ۳۴ متر و ارتفاع سازه ۱۵ متر از سطح زمین است. فضای خارجی نیز براساس نیاز تئاتر برای اجرای نمایش‌های خیابانی و آیینی طراحی شد و دوسن روباز دارد. نکته مهم در طراحی تئاتر شهر این است که این ساختمان بدون هیچ حصار و ورودی‌ای طراحی شده و یکی از معدود ساختمان‌هایی است که فضای خارجی‌اش با فضای عمومی که پارک دانشجو باشد، یکی است. این مجموعه در ابتدا فقط سالن اصلی که به‌صورت نعلی شکل است را با گنجایش ۵۷۹ نفر داشت و بعدتر یک سالن کوچک در طبقه دوم با ظرفیت ۱۲۰ نفر به آن اضافه شد.

همزمان با ساخت تئاتر شهر، شهرداری زمینی که در شرق آن قرارداشت را نیز تبدیل به پارک کرد. سال‌ها بود که در زمین‌های کنار کافه شهرداری، زاغه‌نشینان مهاجری از اطراف و اکناف کشور، خانه کرده‌بودند. با اجرای قانون انتقال زاغه‌نشینان به حومه شهر در نیمه دهه ۴۰، قرار شد تا در این زمین پاتوقی برای دانشجویان درست شود.

بیژن صفاری، استاد دانشکده هنر‌های تزئینی و مشاور سازمان رادیو و تلویزیون برای طراحی این پارک دعوت شد. او طرحی متناسب با فضای منطقه و مناسب دانشجویان برای پارک ارائه داد. نام این پارک به‌دلیل قرارگرفتن در حاشیه خیابان ولیعصر که در آن زمان پهلوی نام داشت را پارک پهلوی گذاشتند که بعد از انقلاب به‌خاطر نزدیکی به چهار دانشگاه اصلی در تهران به پارک دانشجو تغییر نام داد.

مدیریت تئاتر شهر در سال ۱۳۵۲ با تصمیم رضا قطبی، رئیس سازمان رادیو و تلویزیون به دکتر علی رفیعی سپرده شد. دکتر رفیعی نظم خوبی در مجموعه به‌وجود آورد، اما بعد از اجرای نمایش «کابوس‌ها و خاطرات جامه‌ دار از زندگی و قتل میرزا تقی‌خان فراهانی» مجبور به استعفا شد.

تئاتر شهر با همان تک سالن اصلی به فعالیت خود ادامه می‌داد تا آنکه در آبان ۱۳۵۶ در زیرزمین شمال شرقی آن تالار مدرنی با عنوان چهارسو با نمایشی از آربی آوانسیان و بازی فردوس کاویانی، سوسن تسلیمی و صدرالدین‌زاهد افتتاح شد. یکی دو سال بعد در بخش جنوبی نیز سالن قشقایی برای اجرای نمایش‌های آیینی سنتی به بهره‌برداری رسید. این سالن سوم به یاد شهید حسین قشقایی که در جریان پیروزی انقلاب به شهادت رسید، نامگذاری شد.

در سال‌های بعدی سالن دیگری به اسم سایه نیز به مجموعه تالار‌های تئاتر شهر افزوده شد تا این مجموعه دارای ۵ سالن شود. کمبود فضا‌های نمایشی در سال‌های بعد، ۲ سالن دیگر هم به مجموعه اضافه کرد. آتش‌سوزی سال۸۴ در تالار خورشید و پس از آن فروریختن ورودی تالار قشقایی، گودبرداری برای ساخت یک بنا در محل پارکینگ تئاترشهر و نزدیک به سازه اصلی در زمان شهرداری محمود احمدی‌نژاد و عبور دو خط ۳ و ۴ متروی تهران از زیرمجموعه تئاتر شهر باعث شد تا این ساختمان با مشکلات جدی‌ای روبه‌رو شود.

بنایی با تعدد رفت‌وآمد و افزوده‌شدن سازه‌های اضافی و عدم‌مرمت در این سال‌ها باعث افت ساختمان تئاتر شهر شد و آن را آسیب‌پذیر کرد. برای همین تئاترشهر در سال۸۶ برای چند‌ماه تعطیل و بازسازی آن آغاز شد. بازسازی سالن اصلی و چهارسو خیلی زود به پایان رسید، اما بازسازی تالار قشقایی با توجه به مشکلاتی که از ساخت‌وساز مسجد جامع ولیعصر ایجادشد زمان بیشتری برد. در بازگشایی تئاتر شهر سالن شماره ۲، کارگاه نمایش و تالار خورشید حذف شدند و مجموعه با ۴ سالن به‌کار خود ادامه داد تا همچنان قلب تپنده تئاتر ایران باشد. هم‌اکنون تئاتر شهر ۴ سالن اصلی، چهارسو، سایه و قشقایی و روزگاری پرفراز و نشیب دارد؛ روزگاری که همچنان این مجموعه بدون دروازه را به‌عنوان قلب تئاتر شهر و کشور فعال نگه می‌دارد.